Onderweg naar een groots werk van Christo

Reisdagen zijn niet het interessantst om te beschrijven in een Blog. En ik heb net twee reisdagen achter de rug. Maar de eerste rit vanuit Vicenza via Verona begon fantastisch: schitterend weer op de Italiaanse feestdag. 25 april 1945 werd Italië bevrijd van de Duitse bezetter en is sindsdien een feestdag en een vrije dag. Dat betekent geen vrachtwagens op de weg en dat is een zegen als je de mooie rit over de Brenner pas maakt. Fraaie vergezichten, alle bergtoppen bedekt met sneeuw, prachtige wegen. Oostenrijk verdient natuurlijk ook aan al dit moois: een tiendagen vignet dat iedere chauffeur maar gedurende een dag gebruikt kost € 8,50 en op de Brenner staat ook een “Alt station”.
In Innsbruck beneden in het dal commandeert de Tom Tom mij richting Bregenz: naar het westen dus en niet richting Salzburg. Het navigatiesysteem heeft een mooie route naar Duitsland voor me in petto. Het gaat via Obsteig over de Fernpass en de Lermoos tunnel onder de flanken van de Zugspitze met Garmisch Partenkirchen op de achtergrond, naar Duitsland. Hier rijden via de smalle tweebaansweg met een paar haarspelden wel vrachtwagens en erg veel cabrio’s met de kap naar beneden. Mooie mensen op een mooie dag in een mooi landschap: het is genieten.
Maar de dag is nog niet om. Na Ulm wordt het drukker en drukker op de Duitse snelwegen en bij Stuttgart loopt het geheel vast. Ik beland van de ene file in de andere en verlies zoveel tijd dat de aankomst in Neckargemünd in donker komt te liggen. Als ik in de file richting Mannheim stilsta zie ik een bord dat naar een camping in Neckarsulm verwijst. Vijf kilometer. De keus is gauw gemaakt en als ik eenmaal de afslag bereik is het leed gelegen. Tien minuten later sta ik op een prima camping waar de rust overheerst.
Vrijdag ben ik ingesteld op weer zo’n rit want de route langs Heidelberg en Frankfurt is ook een drukke, maar zie het valt alles mee. Ik heb niet stilgestaan en ben omstreeks half een in Oberhausen. Dat komt goed uit want zo kan ik een uur uittrekken om in de Gasometer (een enorme voormalige gashouder) van Oberhausen het kunstproject van Christo (de beroemde inpakker van super-bouwwerken als de Rijksdag en de Pont Neuf in Parijs) te bekijken. 

Hier is ingericht de Big Air Package. Christo (een Bulgaar van geboorte) en zijn vrouw Jeanne-Claude (inmiddels overleden) maakten al eerder zakken om lucht in te verpakken onder andere op de Dokumenta van Kassel eind jaren zeventig. 

Maar hier in deze enorme ‘tank’ van 114 meter hoogte hangt een ‘airbag’ van schitterend wit materiaal die bijna honderd meter hoog en vijftig meter in diameter meet en die 177.000 kubieke meter lucht insluit. En het mooie is dat wij in deze airbag een kijkje kunnen nemen. Het is alsof je in een ongelofelijke grote heteluchtballon bent, een kathedraal van wit materiaal met een ‘koepel’ van mythische afmetingen die van buiten wordt aangelicht. Je bent dan op een enorm wit platform met arena-achtige trappen waarop ligkussens. En dat is wat je moet doen: achteroverliggend dit magische beeld in je opnemen. 

De bezoekers praten ook op gedempte toon, een ieder is onder de indruk.
In deze zelfde ruimte zag ik eerder Bill Viola’s video-installatie Five Angels for the Millennium waarbij op vijf schermen tot in de nok van de Gasometer vertraagde videobeelden werden getoond en vooral indrukwekkend geluid ten gehore werd gebracht.
Een fantastische onderbreking van de reis. Dan gaat het regenen, net voorbij Arnhem is het weer droog. De temperatuur is 8 graden. Thuis wacht Coby met een warm onthaal!