fietsen langs de imponerende Po

In de Italiaanse steden die ik tot nu toe bezocht heeft de fiets een grotere plaats gekregen dan in het verleden. Overal staan leenfietsen in rekken en ook de bevolking zie je meer op de tweewieler dan in het verleden. Ik zag gisteren zelfs een moeder met twee kinderen in een heuse bakfiets zoals die in Amsterdam bij bosjes rondrijden. Ferrara verkoopt zichzelf als een fietsstad maar dan moet je wel de weg weten want fietsen over de kinderkopjes van de Corso Ercole I d’Este die een kilometer lang is, dat is geen pretje. En zo zijn er nog veel Middeleeuwse straten hier. Fietsen over de stadsmuren is een groot genoegen en dat geldt ook voor de dijken van de rivier de Po. Van hier naar de monding van het estuarium van de Po is een dikke tachtig Km, in totaal bestaan er fietsroutes rond Ferrara van 470 Km. Alle goed bewegwijzerd. Ik heb er vanmorgen ruim veertig gefietst en wel van de camping naar Francolino dat achter de dijk ligt. Die dijk is even hoog als die bij ons (Deltahoogte) en voorzien van een riant asfaltfietspad. Het is bij het schitterende weer dat Italië in z’n greep heeft een groot genoegen. Hat was een graad of twintig dus ideaal.
Bij Francolino ga je de dijk op en kijk je direct uit op een grandioos natuurlandschap waar de Po de hoofdrolspeler is. Ik schat de breedte van de rivier op 200 meter en aan de randen staan vele populieren. In een bocht staat een heel bos dat een reigerkolonie onderdak verschaft en daar zitten ook zilverreigers zo ia duidelijk te zien. Ik hoor veel zangvogel maar zie ze eigenlijk niet omdat de bladeren aan de bomen de afgelopen week “ontploft” zijn. Wel vliegen er gaaien met me mee. Die zie je hier veel. Verder veel kauwen en eksters. Ook een aantal roofvogels gezien. Zo fiets ik een kilometer of twintig over de “oude Bildtdijk” steeds met uitzicht op het water en een heerlijke kruidige geur om me heen.
Bij Sabbioni liggen in de rivier twee vreemde woonscheepachtige vaartuigen. Ik herken ze van een driedelige serie van de BBC over de cultuur en eetcultuur van Italië. De kunsthistoricus en de kok bezochten deze plek ook en lieten zien de vissers met een zogenaamd totebel-net honderden kleine visjes vingen. Die gingen daarna rechtstreeks op de grill. De mannen zaten er smakelijk van te eten in die documentaire. Hier staat zo’n “visrestaurant” op de foto.

Via het platteland fietste ik terug naar Ferrara en ik was niet de enige. Op zaterdag zie je hier hele groepen Italianen, meest op de racefiets, aan hun nationale sport doen. De dorpen die je doorkomt hebben altijd wel een barretje open zodat je je espresso of capuchini niet hoeft te missen.
‘s Middags in de zon gezeten en Stoner uitgelezen. Een indrukwekkende roman en ik ben niet de enige die dat vind, begrijp ik uit het verkoopsucces.