Marseille per bus

Als ik aan Marseille denk dan zie ik steeds die scène uit de film The French Connection voor me waarbij de Amerikaanse drugs-rechercheur Poppey (Gene Hackman) achter de grote drugsbaas gespeeld door Fernando Rey aanzit. De achtervolging is spectaculair: Fernando Rey ia aan boord gegaan van een luxe zeiljacht en zet koers naar zee. Popey heeft het gezien en rent over de kade van de Vieux Port met de boot mee. Maar op het oude fort Saint Jean aan het einde van de binnenhaven moet de Amerikaan knarsetandend toekijken hoe zijn prooi uit de kajuit in de kuip komt en door zijn baardje strijkt en ontkomt. Later in de film krijgt Poppey de boef natuurlijk toch te pakken.

Vandaag sta ik aan de boorden van die Vieux Port. Ik heb in Aix de bus genomen die me in precies een half uur via de autoroute aflevert bij het grote treinstation van Marseille waar de TGV’s klaar staan om in een paar uur de grote steden van Frankrijk te bereiken. Marseille is de tweede stad van la Douce France. Een komma twee miljoen inwoners met de voorsteden erbij. Het is vismarkt, zoals elke ochtend. Zonovergoten liggen in die gigantische binnenhaven duizenden voornamelijk zeilboten. Maar ook rondvaartboten en bij de kade dus vissersboten. In de bebouwing van de kades honderden horecabedrijven en warempel de terrassen zijn al flink bezet. Ik wil naar de havenuitgang om de filmlocatie te zien; Er blijkt een handig electrisch stadsbusje rond de Vieux Port te rijden en voor vijftig cent mag je mee.

Het Palais du Pharo, nu een congrescentrum met een schitterend uitzicht op de stad en de Middellandse zee. Het is een voormalig woonpaleis van Napoleon III en biedt dus het plaatje dat hierbij is afgedrukt. We kijken neer op het fort Saint Jean waar Poppey de slag verloor. Ik wandel terug en kijk nu rond in de oude binnenstad waar het druk en gezellig is. Op het plein voor de Opera is een groep acteurs een scène aan het spelen en ik leg het even vast op film. Als het om half twee lunchtijd is vind ik op een prachtig pleintje bij het druk beklante Le Pointu een tafeltje in de zon. De alpinopet had is al niet meer op dus voor de tweede maal factor 50 smeren, jas uit en de warme zon de botten laten verwarmen. Bij het opnemen van de bestelling: een salade met warme geitenkaas, komt direct een literfles water en een broodmandje op tafel. Pure verwennerij en de salade was verrukkelijk. Kijk dan weet je dat je goed bezig bent. Jammer dat Coby niet mee aan tafel zit!

Bij de VVV informeer ik naar wat Marseille als culturele hoofdstad van Europa heeft te bieden en ik krijg twee gefotokopiëerde A-viertjes met een opsomming van veel concerten, tentoonstellingen, vuurwerkshows maar nu blijkt dat Marseille ook samenwerkt met heel veel steden in de Provence. Een belangrijke rol speelt ook Aix waar zich nu rond Pasen een heel festival van klassieke muziek afspeelt. Dat wist ik nog niet want in Aix zag ik er niets over. Grote namen tot Valery Gergjev aan toe. In de stad Marseille staan bij de lokaties als Opera en Schouwburg “totempalen” waarop de Europese kwalificatie staat. Op het stadhuis zie ik niks. In de uitingen lees is dezelfde dooddoeners dat het jaar in het teken van duurzaamheid staat en dat de nadruk op de Europese jeugd ligt etc. Ik ben niet onder de indruk. Het nieuwe museum voor hedendaagse kunst is nog niet klaar, later dit jaar misschien.

Het beeldmerk van Marseille is de zeer hoog gelegen kerk Notre Dame de la Garde. Je ziet hem op alle beelden terug. Ik wil die kerk wel eens van dichtbij zien maar zie op tegen de klim. Dan brengt de petite train uitkomst. Zo’n kindertreintje dat door een ‘verklede’ Landrover wordt getrokken. Voor een paar euro’s brengt dat treintje je op grote hoogte en net als in Barcelona vanaf de Montjuic ligt de stad aan je voeten.
Ik heb het gevoel dat ik Marseille goed heb leren kennen. Dankzij het openbaar vervoer in de regio.