Dag der ontmoetingen

Mijn reisdag werd vooral een dag van ontmoetingen. Dat begon al in de wachtrij bij de ferry van TT-Line naar Trelleborg in Travemünde. Onder een stralend zonnetje (dat de gehele dag voluit bleef schijnen) stond ik al gauw te kletsen met een stel van mijn leeftijd dat een caravan achter de auto en een Canadese kano er bovenop had. Inwoners van Nieuw Amsterdam, gepensioneerd, ooit in Leeuwarden gewoond (de Meenthe toen die splinternieuw was). Zweden is het land om je vakantie in een kano door te brengen, zo bleek. Zij gingen dit jaar aan een marathon van 53 Km op een dag meedoen in het waterrijke gebied boven Trolhättan (meer Vänern). Een soort Slagte prestatie of zo. Ze hadden vorig jaar met vrienden ook al eens een meerdaagse tocht gemaakt en daarvan een ‘prachtig fotoboek’ gemaakt. Dat hadden ze mee en ze zouden het aan boord wel laten zien. Okay. De man heeft in Zweden een pleegvader wonen. Hij werd na de hongerwinter voor een jaar naar Zweden gestuurd om aan te sterken. De pleegvader is inmiddels 94 en ze bezoeken hem nog ieder jaar. Op het zonnedek heb ik later het fotoalbum uitgebreid bekeken en inderdaad wat is die Zweedse natuur prachtig.

Vanaf de ferryboot had ik dit gezicht op Travemünde, dinsdag zag ik het omgekeerde.

Het was heel rustig aan boord, misschien een tweehonderd passagiers en ook maar een autodek in gebruik. Dus ging alles heel vlot. Tussen de middag schoof ik aan bij een warm- en koud buffet waar geen nee te koop was, inclusief drinken, zeventien Euro. Bij mij aan het raam van de salon schoof een Duits echtpaar aan. zij gingen een week naar Zweden: vakantie. Leuke gesprekken en om de beurt weer een gang naar het buffet.

Nog even gepraat met de Nieuw Amsterdammers die nog steeds graag in Friesland komen en kamperen (en kanoën) op Weidumerhout. Ze speelden aan boord een spelletje met die genummerde stenen waarmee je rijtjes moet uitleggen. (Ik weet even niet hoe het heet, oh ja Rummicup).

In de salon was het verder goed toeven om een gat in de dag te lezen. De tocht duurde zeven en een half uur. Een waarlijk cadeautje was het zicht op de krijtrotsen van Møn waar we vlak langs voeren. En ik weet van onze vakanties daar nog wel dat we vanaf die hoge krijtrotsen, die grote veerboten voorbij zagen komen.

In Zweden werd ik bij het afrijden van de boot even aangehouden bij de douane door een vriendelijke politieagente die vroeg of ik iets had aan te geven (nee, niks) en waar de reis naar toe ging. Toen kon ik weer door met een goede reiswens. Naar Ystad (waar ik nu op de camping sta) was 60 Km, maar de schrik onderweg sloeg mij om het hart: overal stonden kloften campers aan de zeekant en ook de campings die ik passeerde stonden bomvol. Ik realiseerde me dat het het Midzomerweekend voor de Zweden is. Vrijdag heeft iedereen vrij dus met de hele familie op stap. Maar op de Sandskogencamping is er toch nog een mooie hoek onder de bomen voor mij beschikbaar. Satelliet ontvangst heb ik niet, dus dat wordt plaatjes draaien.

De mooiste ontmoeting van de dag had ik in Ystad waar ik geld was geen halen. Ik kocht een broodje bij een Max, dat is een Zweedse keten als MacDonalds maar dan veel beter... Althans dat beweerden twee dames aan een tafeltje naast me. Of ik een Amerikaan was, ze hadden m’n bestelling in het Engels horen doen? Nou zo heb je gauw een praatje. Interessante dames ook ongeveer van mijn leeftijd, beiden weduwe, dat schept een band.

We hebben in een half uurtje de hele wereld voorbij laten komen. De langste, een blondine had in Amerika gewoond (in de jaren zestig) en was tweemaal getrouwd geweest . Toen de tweede man overleed commandeerde haar vader haar weer terug naar Zweden.

De tweede gespreksgenoot was een artistiek type, donker, gezet met een modieuze bril. Zij had in alle hoofdsteden gewoond, het laatst in Brussel maar ook in Parijs in de kunstenaars-scène. Of ik ook Frans verstond? en ja hoor daar gingen we in het Frans! In korte tijd vertelde ze heel veel, bijvoorbeeld dat ze Picasso persoonlijk gekend had en ook Dali heeft ze gesproken. Ze bezit vroeg werk van David Hockney, is ook vriendin van het Lousiana museum en ga maar door. Het meest bizarre verhaal was dat zij en haar man een vlucht geboekt hadden met het PANAM toestel dat in Lockerby neerstortte. Maar haar man werd door jicht geveld en ze konden dus niet mee.....

Ze woonde nu in Simrisham, buiten Ystad op een mooi buiten met een tuin van een hectare. Kortom een leuk gesprek........